Κοντεύει ένας μήνας σχεδόν που τα σχολικά προαύλια γέμισαν από παιδικές και εφηβικές φωνές, οι σχολικές αίθουσες και τα θρανία γέμισαν από παιδιά και εφήβους που είναι έτοιμοι να αποκτήσουν τον καρπό της γνώσης που θα τους προσφέρουν οι καθηγητές. Ήταν φανερό από την αρχή όμως πως δεν θα είναι όλα όπως παλιά…. Η οικονομία της χώρας μας πλήττει, οι περισσότεροι νέοι είναι άνεργοι, οι οικογενειάρχες δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα πλέον απαραίτητα στα μέλη της οικογένειάς τους. Όλη αυτή η κατάσταση αναμφισβήτητα δεν θα μπορούσε παρά να επηρεάσει και την παιδεία. Περικοπές μισθών των εκπαιδευτικών και στην έσχατη περίπτωση μείωση του αριθμού των ίδιων. Παρ’όλα αυτά η διοίκηση του σχολείου κατάφερε να ανταπεξέλθει και να υπάρχουν καθηγητές για να ξεκινήσει η σχολική χρονιά. Η γνώση όμως που πηγάζει από τα βιβλία πώς θα αποκτηθεί; χωρίς τα βιβλία; πας στον πόλεμο χωρίς όπλα; Ειδικά για τους τελειόφητους δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Να πάμε στα φροντιστήρια να μας τα τυπώσουν; Γιατί το ίδιο το σχολείο αδυνατεί; Βλέποντας λοιπόν όλη αυτή την κατάσταση, γενικότερα της οικονομίας και ειδικότερα της εκπαίδευσης η νέα γενιά αποφάσισε να δηλώσει παρούσα. Παρά τις κατηγορίες που δεχτήκαμε, παρά τις αμφισβητήσεις, τελικά από όλη αυτήν τη δοκιμασία βγήκαμε νικητές. Την επόμενη μέρα όλα τα τοπικά articles μας  επιβράβευαν για τον αγώνα μας και για την αποχή που αποφάσισε η πλειοψηφία. Όχι όμως μια συνηθισμένη αποχή, αλλά μια <<δημιουργική αποχή>>….Με τον όρο αυτό θέλαμε να τονίσουμε την διαφορετικότητα μας και να δείξουμε πως αυτό που επιδιώκουμε δεν είναι απλά μερικές χαμένες ώρες μαθήματος αλλά να ακουστεί η φωνή μας και να χαρακτηριστούμε ενεργοί έφηβοι....Εργασίες στο πλαίσιο αυτής ήταν ο καθαρισμός του διπλανού άλσους καθώς και ροκ συναυλία οργανωμένη από εμάς τους ίδιους. Κύριο μέλημά μας ήταν η διατήρηση του σχολείου στην αρχική του κατάσταση χωρίς τους λεγόμενους <<βανδαλισμούς>>..Πάνω απ’όλα σεβόμαστε το χώρο στον οποίο περνάμε αρκετά από τα χρόνια της ζωής μας….
Μαρία Γιαλεσάκη